Onze wereldreis

Vandaag is het zover, dag 364 en we vertrekken zometeen naar het vliegveld. Van Quito naar Guayaquil, dan naar Madrid en via Londen komen we dan 's avonds op de 31e aan in Amsterdam. Fijn zo'n wereldticket

Maar dit jaar hebben we wel meer gereisd. Om 'ongeveer precies' te zijn hebben we 85.759 kilometer afgelegd over 5 continenten en 20 landen, en dan nog verdeeld als volgt: 47.459 km per vliegtuig met 14 verschillende maatschappijen, 14.368 km per trein, 12.710 km per bus, 5.943 km per auto, 5.112 km per boot, 169 km te voet (dit is alleen onze trekking in Nepal, uiteraard hebben we ons verder suf gelopen), 59 km per motor en 25 kilometer per viervoeter.

Voor de statistieken-nerds onder ons hebben we nog meer van dit soort fijne lijstjes. Zo hebben we onder meer in 76 hostels, 16 hotels, 2 appartementen, 3 guesthouses, 2 tenten en in 1 B&B geslapen, 45 verschillende campings aangedaan, 3 keer bij vrienden thuis geslapen en op 4 verschillende boten overnacht.

Bovendien hebben we 60 keer interessant gedaan in een museum, 29 keer natuur bewonderd in een nationaal park, in 3 verschillende zeeën gedoken en in 28 keer onze zwembroek aangedaan om in een zee, meer of zwembad een frisse duik te nemen, 37 keer onze haren in de wind gegooid (toen we die hadden) op een boot, 38 souvenirs gekocht en 20 boeken gelezen.

Tenslotte zijn we 23 keer dronken of aangeschoten geweest, hebben we 1 keer oud & nieuw gevierd, zijn we 1 keer terug in de tijd gegaan, hebben we 1 keer een klein beetje ruzie gehad (jullie weten wel wie er gelijk had) en is dit ons vierentachtigste blog.

DANKJULLIEWEL voor het lezen en jullie lieve comments. We hebben het met liefde en plezier geschreven. Stay tuned, over 5 jaar gaan we weer een jaar. Voor nu, de hartelijke groeten uit Hotel Quito!

Het zijn de laatste uitstapjes die we kunnen doen en we zijn aangekomen in Quito, de hoofdstad van Ecuador op 2.950 meter hoogte en praktisch op de evenaar, dus het is heerlijk weer.

We nemen de bus naar Mindo, rijden door een 'cloud forest' en tussen de nevel zien we even het bos niet meer. Je kan hier prachtig als een vogel over de bossen heen vliegen door aan ziplines te gaan hangen (tokkelen) en we suizen via 11 lijnen meer dan 3 kilometer (een keer op z'n kop) over de boomtoppen heen. Hierna doen we het wat rustiger aan en bezoeken we een orchideeën- en vlindertuin. Dit hebben we wel eens eerder gedaan maar een vlinder-geboortekamer hadden we nog nooit gezien. De coconnen worden verzameld en met een speld vastgeprikt. Doordat het er honderden zijn (en in alle kleuren en formaten) kun je blijven zitten en wachten tot een vlinder 'geboren' wordt - echt te gek om te zien.

Gedurende het jaar zijn we al heel veel natuurlijke en thermale baden tegengekomen en op één keer na (Nieuw-Zeeland) hebben we ze altijd overgeslagen. Nu zo aan het einde van de reis vonden we het wel een goed moment om lekker te ontspannen. We weken alle eeltlaagjes en knobbeltjes los in de 25 verschillende baden en laten in onze kamer 's avonds het haardvuur aanmaken en het bad van 2,5 bij 2 meter ook nog maar eens vollopen met thermaal water. 's Ochtends beseffen we dat we nog geen foto's hebben van dit alles en schieten we nog snel een plaatje van het thermaal bad bij ons hotel.

Ons laatste uitje buiten Quito is, niet heel verrassend, een markt (Otavalo). Vooral de beestenmarkt vinden wij natuurlijk weer interessant. Er wordt in allerlei vee gedeald maar ook in konijntjes, puppy's, kuikens en hamsters (cuy). De koe- en cuyhandel loopt goed (een kalfje voor $35, een biggetje neem je voor $25 mee naar huis), maar met name bij de knaagdieren lijkt het qua hoeveelheden wel de Hamsterweken in januari bij de Albert Heijn - twee halen, één betalen.

In Quito slapen we in een leuk hostel waar een vrijwilliger voorstelt om een avondje met hem te gaan stappen. We hebben er wel oren naar en met 6 Cuba Libres voor $10 lopen we er financieel ook niet op leeg. De avond eindigt in gay-club El Divino nadat we bij de eerste tent geweigerd waren (zonder ID worden we hier namelijk op 18- geschat ), maar was begonnen bij Dirty Sanchez (Ja. Bestaat echt).

Na al deze hilariteiten en rariteiten is het tijd om niets meer te doen en kijken we terug op het afgelopen jaar. We doen dat in hotel Quito, een heerlijk 4 sterren hotel waar we ons niet meer druk hoeven te maken over koude douches, onderbroken nachtrust door het vechten met elkaar om een stukje te kleine en smoezelige deken, dunne schuimen matrasjes op springerige springveren en waar we eindelijk wc papier weer eens door de wc kunnen spoelen in plaats van het in het prullenbakje naast de pot te deponeren.

We gaan onze tas inpakken, lezen ons laatste boek uit bij het zwembad en zullen de 30e nog een laatste blog plaatsen met een recap van het jaar in cijfertjes.

Na meerdere waarschuwingen te hebben gehad over wilde en bijtende honden op de wandelroute die we willen gaan lopen voor vier dagen, besluiten we de planning ietwat aan te passen en tussendoor wat meer gemotoriseerd vervoer te nemen. Na een busritje van een paar uur komen we aan bij Quilotoa, een dorpje op 3.900 meter hoogte aan de rand van een oude krater gevuld met blauw-groen water. Omdat we zoveel tijd gewonnen hebben door de bus te nemen in plaats van de benenwagen nemen we het ervan en doen we heerlijk niets.

De volgende dag verblijven we op een bed & breakfast boerderij dat de interior decorator van Rik Felderhof in had kunnen richten en laten we ons tussen het luieren en lezen van boeken door heerlijk culinair verwennen met home-made yoghurt, goed gevulde soep en huisgeslacht schaap. Rond half vijf komen de koeien weer terug uit de wei en moet er driftig gemolken worden. Wij zitten niet zo vaak aan damestepels, maar na een lesje van de lokale jeugd hebben we de kneepjes van het vak snel onder de knie.

Volledig uitgerust wachten we op de bus naar de Cotopaxi vulkaan, alleen komt deze niet doordat de weg is opgebroken. Pick-up trucks kunnen nog wel doorrijden en we klimmen achterin de laadbak van een Toyota 4x4 waar 9 Ecuadorianen bezwaar aantekenen tegen de chauffeur als wij er ook inklimmen. Het is dan ook iets meer dan knus met 11 man inclusief zakken bonen en rijst als bagage. Het is een lekker uitwaai ritje van een uur waarbij we een goed gesprek hebben met een tienermeisje over de ongelimiteerde awesomeness van Justin Bieber, of hij nou wel of niet een kind heeft met Selena en de ongure roddel dat hij gay zou zijn. Afijn, zo'n drie kwartier in de rit stapt de helft uit en kan Jeroen eindelijk bij de camera om nog een winderig plaatje te schieten.

Bij Cotopaxi aangekomen boffen we met het weer en de te gekke lodge waar we in kunnen overnachten. We hebben een waanzinnig uitzicht op de vulkaan.

De volgende dag maken we het weinige wandelen weer goed en hiken we vanuit het park terug naar de bushalte, 23 kilometer verder en 1.000 meter lager in het dal. Lopend over keien komen we ruim 4 uur later aan bij de snelweg waar we een bus kunnen aanhouden.

Voordat we naar Quito vertrekken bezoeken we toch nog een markt, we krijgen er maar geen genoeg van! Buiten een zeer uitgebreide groente- en fruitafdeling, elk stuk vlees dat de carnivoor maar belieft (we zullen de foto's ditmaal achterwege laten) en rijen met ditjes en datjes uit de Winkel van Sinkel doet de Videoland met illegale kopieën het hier erg goed. De keuze is dan ook reuze.

We zijn klaar voor de afsluiting, op naar Quito!

Vanuit de Galápagos gaan we direct naar Puerto López aan de kust van Ecuador. We hebben vernomen dat het paartijd is voor de bultrug walvis (jawel, zo een als Johanna die afgelopen december tussen Den Helder en Texel aanspoelde). Om als mannetjes bultrug een beetje indruk te maken op een wijfje moet hij wel goed zijn best doen. Voor ons als toeschouwers is het spektakel het grootst als hij met twee-derde van zijn gemiddeld 14 meter lange lijf het water uit springt. En een spektakel was het, toen we in de volle regen zijn paringsgespetter mochten aanschouwen. Helaas door de regen voor het eerst in onze blog geen eigen foto (aber vielen Dank Petra fur deine Foto!), maar dit is wel wat we gezien hebben!

De volgende ochtend gaan we naar de vismarkt. We zijn dol op markten; er is altijd wel wat te beleven en altijd zie je dingen die je niet kent of je verbazen. Zo waren wij superblij dat we hamerhaaien hadden gezien op de Galápagos en hadden we niet gedacht deze nog een keer tegen te komen. En zeker niet dood op een visserswerktafel op het strand.

Als de ingewanden en het hart eruit zijn gehaald (dat overigens nog rustig doorklopt na verwijdering...) wordt de hamer van de haai gescheiden, samen met de vinnen. Het vlees wordt gewogen en afgevoerd, maar wat doen ze dan met dat hamerhaaienhoofd? Malen, drogen en door de Tom Poes en de Whiskas. Als het aan de kat lag...

Even later zien we een bootje binnenvaren met een enorme zwaardvis dat we ons afvragen hoe ze het beest hebben binnengetakeld zonder te zijn gekapseisd. Acht man tillen het indrukwekkende dier aan land en duwen en trekken het een vrachtwagen in. Door zijn formaat kan de klep niet dicht. Snel opgelost, met een machete wordt in een slag of tien het zwaard van de vis gehakt, de vis doorgeduwd op de wagen en de klep kan dicht.

We laten de kust voor wat het is en reizen af naar Cuenca, een mooie koloniale stad in het Andes gebergte. Op zondag gaan we het platteland in om een paar dorpjes te bezichtigen en zoals wel vaker lunchen we in de centrale markthal. Het bijzondere van deze hal is dat er 20 vrouwen zijn gespecialiseerd in varkens, uit de oven wel te verstaan, met een heerlijke krokante korst inclusief vetlaagje. We schrikken als Doña Lucrecia, die ons bordje opschept, vertelt dat ze elke dag een heel varken verkoopt.

Terug in Cuenca gaan we op hoedenjacht. Hoewel de hoeden die we zoeken in de volksmond Panama hoeden heten, komen ze toch echt allemaal uit Ecuador, iets waar ze hier erg trots op zijn. We bezoeken het hoedenmaakmuseum en passen er driftig op los in de giftshop.

We realiseren ons dat het einde nu wel heel snel in zicht komt, over 2 weken zitten we al in het vliegtuig! We gaan er nog even vol tegen aan en genieten van het laatste stukje van onze wereldreis!

De afgelopen 10 dagen op de Galápagos waren écht Waan-Zinnig - het wordt wel heel erg lastig om het in 5 foto's en een verhaaltje te beschrijven, dus we hebben er een kort filmpje (1 minuutje) bij gemaakt (geluid aanzetten!).

Direct na aankomst zijn we met 10 medepassagiers ingescheept op de "King of the Sea"; een bootje uit de jaren '60 wat recent een goede opfrisbeurt had gekregen. Alhoewel de kamer van formaat postzegel was hebben we er niet minder om genoten. Iedere dag hadden we 3 tot 4 excursies om al het wildlife wat de Galápagos rijk is te bezoeken, te beginnen bij een van de meest bekende: de reuzenschildpad.

Het is ongelooflijk hoe dicht je bij alle dieren kan komen, al blijft er een twee-meter-afstandsregel van kracht, die niet heel erg goed wordt nageleefd. Zonder angst voor natuurlijke vijanden zijn bijna alle dieren enorm goed benaderbaar. Bij een schildpad valt dat goed voor te stellen - zo langzaam als hij is, is er van wegrennen geen sprake.
Bijzonderder zijn de zeeleeuwen. Op praktisch elk strand kom je ze tegen, luierend in de zon om weer krachten op te doen om te gaan vissen, jongen zogend aan een van de vier tepels van mama, alles temidden van een kakafonie aan blaatgeluiden van de hele kolonie zodat je je met je ogen dicht tussen de schapen waant. En dan kun je er ook nog letterlijk zó tussen gaan liggen. Wauw.

Van het strand loop je vaak tussen de zwarte rotsen door, waar je over de marine-leguanen heen struikelt. Hij kan zwemmen maar ligt het liefst met allemaal leguanenvriendjes op en over elkaar terwijl ze om de 2 minuten het zout uit hun neus snuiten. Verder landinwaarts kom je nog andere soorten tegen, het zijn prachtige dieren met schitterende klauwen en geschubte huid die graag een stuk cactusblad eten (na de naalden er af te hebben gekrabt natuurlijk).

Verder verbazen we ons om de vogels: albatrossen met een spanwijdte van drie meter, frigate birds die een vuurrode bef als een ballon kunnen opblazen, de finches waar Darwin mede zijn evolutietheorie op heeft gebaseerd en onze favoriet: de blue footed boobie (Eva Jinek's: 'boobies - ik zie je bóóóórsten!' blijven door het hoofd spoken - must see op youtube mocht je het niet kennen...), een guitige vogel met blauwe voeten die op land als Donald Duck waggelt en op zee als een pijl het water in schiet en volledig onder water gaat om te vissen.

En onder water was het voor ons wel het meest verrassend. Elke dag mogen we een keer of twee volledig in wetsuit met snorkel en masker het water in om het open water aquarium wat de Galápagos rijk is te ontdekken. We zien eindeloos veel tropische vissen, zwemmen tussen ruim 60 white-tip sharks heen, zien de hamerhaai (!), bestuderen een uur lang zonder de twee-meter-afstandsregel in acht te houden 6 reuze zeeschildpadden van alle mogelijke kanten terwijl we (weer) aan Finding Nemo denken (Hey dude!) en maken acrobatische toeren met talloze zeeleeuwtjes die zo dichtbij komen dat de snorharen je masker aanraken totdat we spierpijn hebben van het zwemmen.

De laatste 2 dagen doen we nog excursies vanaf het vasteland en kijken we terug op een droombestemming. Woorden schieten nog steeds te kort nu we net zijn aangekomen in Puerto López aan de kust - hier gaan we walvissen kijken!

De laatste dagen in Peru nemen we het er nog even van. We zitten in het jetset beach resort van Peru en de zon schijnt hoog aan de hemel. Nou moet je je daar ook niet teveel bij voorstellen, maar er is in ieder geval een heerlijk strand en volop zon, dus ons hoor je niet.

Na twee dagen relaxen, bellen en boeken lezen pakken we de nachtbus naar Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. We komen hier niet om te sightseeën; de voornaamste reden om hier heen te gaan is om een last minute te scoren naar de Galapagos eilanden. Net als voor de reis naar Antarctica trekken we hier een dag voor uit en doen we uitgebreide research bij allerhande bureautjes. We slapen er nog een nachtje over en de volgende ochtend halen we de trekker over: WE GAAN!

Omdat de vlucht op maandag is hebben we nog een lang weekend om Guayaquil te verkennen. Om vast een voorproefje te nemen op de fauna van de eilanden gaan we naar een stadspark in het centrum. Het barst hier van de leguanen!

We bezoeken nog een oude volkswijk die om is getoverd tot een toeristisch daguitje. Er is 1 trap van 444 treden die we de berg op mogen volgen en die langs cafeetjes en souvenirshops loopt, maar als we echt de wijk in willen lopen worden we vriendelijk doch dwingend gesommeerd om terug het toeristenpad op te gaan. De wijk is in ieder geval kleurrijk, ook als je hem van een afstandje bekijkt.

De laatste avond verwennen we onszelf nog maar eens culinair. We zitten nog steeds vlak bij zee en overal zijn krabrestaurants. We laten 6 stuks aanrukken en spelen voor anderhalf uur hamertje tik tot de laatste poot het begeven heeft.

Maandagochtend vroeg vertrekken we naar de Galapagos, 950 kilometer ver weg in de Pacific. We hebben een 8 daagse boottocht en blijven daarna nog 2 dagen op één van de eilanden. Tot 10 juli!

Vanuit Cuzco komen we met de nachtbus met het ochtendgloren aan in Nazca, een stoffig dorpje waar we een dag willen blijven om de immense lijnen te zien die hier 1500 jaar geleden in de woestijn zijn gemaakt. Ons verblijf wordt echter door een fikse voedselvergiftiging met een paar dagen verlengd. Gelukkig is de temperatuur hier fijn rond de 25 graden en is het verder goed toeven. Veel gesputter en gespetter later pakken we de bus naar Huacachina waar we sandboards (gebogen spaanplaat met klittenband) huren. De klim naar boven is zwaar, het zand loopt je de schoenen in en iedere 2 stappen naar boven is er weer 1 glijdend naar beneden, maar eenmaal boven aangekomen kijk je prachtig op de oase. We waxen onze boards in met een gekregen gouda-kaarsje en glijden naar beneden.

Voordat we naar Lima gaan pakken we nog een Peruaanse proeverij van wijnen (zuurtjeswater) en Pisco mee (prima te mixen met cola en een leuke naam - PisCola). In Lima zelf blijven we slechts een dag, we struinen door de wijk Miraflores en zwaaien nog even naar Joran, maar besluiten dat dit onze stad niet is en gaan verder richting Huanchaco, een dorpje aan de kust waar meerdere ruïnes uit verschillende pre-Inca culturen nabij zijn. De Moche tempel die we bezoeken is erg indrukwekkend en gemaakt uit miljoenen adobe stenen (gedroogde klei). Gedurende meerdere eeuwen zijn er 7 tempels op elkaar gebouwd. Archeologen zijn nog steeds bezig om ze als een soort matroesjka-pop uit elkaar te halen, al weten ze dat ze bij de 2 oudste en onderste tempels nooit zullen komen.

De grootste adobe stad ter wereld, Chan Chan, is niet zo goed bewaard gebleven door wind en regen erosie, met name door het El Niño verschijnsel. Het complex is immens en er zijn stukken gerestaureerd waardoor je toch een goed beeld krijgt van deze 'modderstad'.

We zijn het afgelopen jaar veel straathonden tegengekomen, soms gezond en in goede conditie, maar helaas vaker erg dun, met wonden van het bijten tegen vlooien, en teefjes die hele roedels gezoogd hebben waar de tepels van op de grond slepen. Eén soort hond hadden we nog niet gezien, de haarloze hond. Het is over het algemeen een redelijk afzichtig dier; dit exemplaar wordt nog wat opgefleurd door zijn kanariegele sweater.

Omdat we nu eindelijk aan zee zitten willen we graag pootje baden, al is het water hier nog wat aan de frisse kant. We regelen een uitje met een lokale visser die met ons de woeste baren opgaat (wij in full-body wetsuit, hij in korte broek) en slepen onze rieten kayak het water in waar je alsof het een paard is met één been aan elke zijde op gaat zitten. Een ruim uur peddelen met een bamboestok later concludeert Mr. Visser dat de stroming toch te sterk is (we kunnen niet eens normaal de rieten schuit aan een boei vastmaken, laat staan vissen, en Rob was reeds 4 keer van zijn rieten knol afgegleden - toch fijn zo'n wetsuit) en keren we kustwaarts.

Nu, 2 dagen later in de bus, voelen we onze spieren nog... we zijn op weg naar Mancora, de laatste bestemming in Peru!

Wat een droombestemming; vanaf dat we besloten hadden dat we op reis zouden gaan wisten we al dat we Machu Picchu, de Inca stad hoog in de Andes, zouden bezoeken. We hebben 10 dagen van te voren kaartjes gekocht en staan 's ochtends om 4 uur op om als één van de eersten in het park te kunnen zijn. The view is amazing.

Op de vorige foto zie je recht achter de stad een kleine en een grote berg, genaamd Huayna Picchu. Slechts 400 man mogen hier per dag op maar gelukkig hebben we ook hier vooraf kaartjes voor kunnen bemachtigen. Het is een fikse klim van een uur maar het ontzettend waard. Je krijgt echt een helicopter view en kan dan zien dat de stad in de vorm van een Condor is gebouwd (over hoe je dat moet zien zijn de meningen verdeeld...) en de zigzag weg die er vanuit Aguas Calientes, het meest dichtstbijzijnde dorpje, heengaat.

Aan het einde van de dag gaan we met gierende treinwielen weg uit Aguas Calientes, een vreselijk toeristisch gat dat voor elke inwoner één restaurant heeft. De volgende dag vertrekken we voor een dag-hike door de heilige vallei van de Inca's.
We komen langs een dal dat door de Inca's is omgebouwd middels de aanleg van terrassen tot een agrarisch laboratorium; elk terras niveau heeft een andere temperatuur door de beschutte ligging. Het geheel lijkt meer op een amphitheater.

We passeren kleine boerendorpjes en blijven genieten van het straatleven en de mensen die we tegenkomen, zo ook dit meisje met haar kokosnoot(?) die de binnenkant van haar hoed nader bestudeerd.

Tenslotte komen we uit bij een vallei gevuld met zoutbaden. Warm zout water spuit hier letterlijk de berg uit en wordt al 500 jaar via een ingenieus systeem over honderden baden verdeeld om zout te winnen voor gebruik in de keuken, voor de Lays chips en voor zoutlikstenen voor de koetjes en kalfjes.

We kijken er naar uit om nu naar de kust te gaan. Zon, zee en als het een beetje meezit, strand!

Peru! In onze eerste inbeelding het land van de Inca's, eindeloze hoge bergen, gekleurde poncho's, ceviche en natuurlijk allerhande soorten lama's. De alpaca's zijn het leukst maar we proesten het pas echt uit als we het verloren broertje van Samson (die van "mwah Gertje!") tegenkomen nabij onze eerste bestemming Puno, gelegen aan het Titicacameer.

Puno doen we aan vanwege de nabijheid van de rieteilanden van Uros. Al sinds de Inca's wonen de Urosianen op eilanden die volledig gemaakt zijn van riet. In eerste instantie om niet onder het gezag van de Inca's te vallen, maar vandaag de dag wonen er nog steeds ruim 2.000 Peruvianen op talloze eilandjes die elk 4 tot 6 gezinnen van een familie huisvesten. Je eiland drijft op riet, je loopt op riet, woont in riet, vaart een rieten boot, je kookt met riet als brandstof en uiteraard eet je het riet ook (smaakt een beetje naar harde palmhartjes). En als er bonje is in de familie zaag je het eiland in tweeën, geef je het een flinke duw en drijf je gewoon weg naar een nieuw en rustiger plekje.

Met het doorkruisen van het Andesgebergte zitten we inmiddels al ruim een maand op meer dan 3.000 meter hoogte en het loopt ons zo langzamerhand letterlijk de neus uit. In Puno is het 's nachts niet fris, maar echt erg koud (naar het schijnt min 15) en we hebben allebei een fikse verkoudheid te pakken. Snotterend nemen we de bus naar Arequipa wat op een gezegende hoogte ligt van 2.300 meter. Nachttemperaturen van rond de 10 graden en overdag een zomerse 23 - wat een heerlijkheid.

Onze vriendinnen Marcia en Mirjam hebben via hun hostel de mogelijkheid gekregen om daar Cuy te gaan koken. Lekkerbekken dat we zijn slaan we dit buitenkansje natuurlijk niet over. Cuys worden ruim 7.000 jaren voordat ze bekend worden bij Fred Oster's Wie-Kent-Kwis op de Vaderlandse televisie als cavia's met namen als Andre van Duin en Jos Brink, reeds gewaardeerd in de Andes om hun voedzaamheid (proteïnen!), makkelijke fokbaarheid (het zijn net konijnen) en voedingspatroon (ze eten gewoon keukenrestjes). Daarbij wordt het beestje zelfs als een delicatesse gezien; zo kwamen we in een klooster een levensgroot schilderij tegen van het laatste avondmaal waarbij, jawel, op het centrale bord voor de Here Jezus een cavia met de pootjes omhoog lag.
Om het verhaal enigszins in te korten: 1) Op de markt 4 cuys zonder darmen maar met orgaanvlees eraan gekocht; 2) in de komijn-knoflookmarinade voor een paar uur; 3) door de maïsbloem en in de frituurpan. Net na stap 2 ziet dat er dan zo uit.

Aanvankelijk wilden we vanuit Arequipa naar de Colca Canyon (op het diepste punt 2 keer zo diep als de Grand Canyon in VS) voor een meerdaagse hike, maar aangezien we er per dag 3 pakjes Kleenex de neus er door heen halen hebben we er alleen echt de kracht niet voor. Denkend aan Joling boeken we een georganiseerd dagtoertje naar de Colca. Op de weg er naar toe stoppen we in een paar bergdorpjes waar de gedachten op stel en sprong naar Frank Govers gaan: "Kleuren inspireren ons ook enorm!" Robijn Intensief wast hier ook al jaren de tere weefsels van de rokken voor zowel de dames als heren.

Hoogtepunt van de Colca is het Condor uitzichtpunt. Tientallen roofvogels met een spanwijdte van ruim 3 meter scheren over ons heen een glijden door de canyon, een adembenemend gezicht.

We schrijven dit in de bus naar Cusco; a.s. maandag staan we op de Machu Picchu!

De laatste dagen Bolivia en we komen 's avonds laat aan in La Paz. Na lekker uitgeslapen te hebben, de dag lekker volgepland (kathedraal, museum, plein etc.) voelen we ons binnen een half uur als een onwetende Japanner op 30 april in Amsterdam; we vallen zonder enig idee te hebben het Gran Poder de Jesu-Christo festival binnen. 30.000 Bolivianen zijn op de been en in vol ornaat getogen om een parade van wereldformaat neer te zetten.

We sluipen onder het hek door die niet-betalende pottenkijkers buiten de deur houdt, rekenen 100 Bolivianos af, placeren onszelf voor de rest van de middag in de bloedhete zon met een pintje en een empanada en genieten van het enthousiasme, passie en de volle overgave waarmee er door de straten wordt gedanst in gruwelijk hete, maar schitterende kostuums. Onze outfits voor Toppers 2014 zijn vast besteld.

Net buiten La Paz liggen de ruïnes van de hoofdstad van de Tiwanaku's; een verloren beschaving van voor de Inca's. Steeds weer is het imposant om te zien hoe men destijds tempels van immens formaat heeft gebouwd met de blote handen. We leren veel over de verheerlijking van de poema en de condor, het offeren van lama's en de rol van de zon. Van veel versieringen rond de tempels is de betekenis nog altijd niet bekend omdat er zoveel omheen vernield is; wij vinden vooral de koppen die in de muren verwerkt zijn erg mooi.

We vertrekken naar Isla del Sol in het meer van Titicaca (Rots van de Poema), aldus de Inca's het geboorte eiland van de Zonne-God en blijven twee dagen om over het eiland te hiken, de ruïnes te verkennen en van de zon te genieten (al is het 's avonds stervenskoud, we zitten immers nog steeds op 3.800 meter op het hoogst gelegen meer ter wereld). Tijdens de wandelingen komen we in contact met de Aymara bevolking en leren we over hun en verloren culturen. De uitzichten zijn schitterend en met in de verre achtergrond het Andes gebergte voelen we ons ver weg van de bewoonde wereld.

Het is cliché, maar de vier weken Bolivia zijn voorbij gevlogen en doen ons beseffen hoe snel onze thuiskomst in zicht komt. Met nog Peru en Ecuador in het verschiet, zullen we de dames in traditionele kledij en bolhoed niet snel vergeten!