Ik hou van lekker fris, ik hou van lekker ANDE(r)S

Peru! In onze eerste inbeelding het land van de Inca's, eindeloze hoge bergen, gekleurde poncho's, ceviche en natuurlijk allerhande soorten lama's. De alpaca's zijn het leukst maar we proesten het pas echt uit als we het verloren broertje van Samson (die van "mwah Gertje!") tegenkomen nabij onze eerste bestemming Puno, gelegen aan het Titicacameer.

Puno doen we aan vanwege de nabijheid van de rieteilanden van Uros. Al sinds de Inca's wonen de Urosianen op eilanden die volledig gemaakt zijn van riet. In eerste instantie om niet onder het gezag van de Inca's te vallen, maar vandaag de dag wonen er nog steeds ruim 2.000 Peruvianen op talloze eilandjes die elk 4 tot 6 gezinnen van een familie huisvesten. Je eiland drijft op riet, je loopt op riet, woont in riet, vaart een rieten boot, je kookt met riet als brandstof en uiteraard eet je het riet ook (smaakt een beetje naar harde palmhartjes). En als er bonje is in de familie zaag je het eiland in tweeën, geef je het een flinke duw en drijf je gewoon weg naar een nieuw en rustiger plekje.

Met het doorkruisen van het Andesgebergte zitten we inmiddels al ruim een maand op meer dan 3.000 meter hoogte en het loopt ons zo langzamerhand letterlijk de neus uit. In Puno is het 's nachts niet fris, maar echt erg koud (naar het schijnt min 15) en we hebben allebei een fikse verkoudheid te pakken. Snotterend nemen we de bus naar Arequipa wat op een gezegende hoogte ligt van 2.300 meter. Nachttemperaturen van rond de 10 graden en overdag een zomerse 23 - wat een heerlijkheid.

Onze vriendinnen Marcia en Mirjam hebben via hun hostel de mogelijkheid gekregen om daar Cuy te gaan koken. Lekkerbekken dat we zijn slaan we dit buitenkansje natuurlijk niet over. Cuys worden ruim 7.000 jaren voordat ze bekend worden bij Fred Oster's Wie-Kent-Kwis op de Vaderlandse televisie als cavia's met namen als Andre van Duin en Jos Brink, reeds gewaardeerd in de Andes om hun voedzaamheid (proteïnen!), makkelijke fokbaarheid (het zijn net konijnen) en voedingspatroon (ze eten gewoon keukenrestjes). Daarbij wordt het beestje zelfs als een delicatesse gezien; zo kwamen we in een klooster een levensgroot schilderij tegen van het laatste avondmaal waarbij, jawel, op het centrale bord voor de Here Jezus een cavia met de pootjes omhoog lag.
Om het verhaal enigszins in te korten: 1) Op de markt 4 cuys zonder darmen maar met orgaanvlees eraan gekocht; 2) in de komijn-knoflookmarinade voor een paar uur; 3) door de maïsbloem en in de frituurpan. Net na stap 2 ziet dat er dan zo uit.

Aanvankelijk wilden we vanuit Arequipa naar de Colca Canyon (op het diepste punt 2 keer zo diep als de Grand Canyon in VS) voor een meerdaagse hike, maar aangezien we er per dag 3 pakjes Kleenex de neus er door heen halen hebben we er alleen echt de kracht niet voor. Denkend aan Joling boeken we een georganiseerd dagtoertje naar de Colca. Op de weg er naar toe stoppen we in een paar bergdorpjes waar de gedachten op stel en sprong naar Frank Govers gaan: "Kleuren inspireren ons ook enorm!" Robijn Intensief wast hier ook al jaren de tere weefsels van de rokken voor zowel de dames als heren.

Hoogtepunt van de Colca is het Condor uitzichtpunt. Tientallen roofvogels met een spanwijdte van ruim 3 meter scheren over ons heen een glijden door de canyon, een adembenemend gezicht.

We schrijven dit in de bus naar Cusco; a.s. maandag staan we op de Machu Picchu!